sobota, 30 kwietnia 2011
Jak bawić się z dzieckiem?
Pozwól dziecku pobawić się z Tobą tak, jak ma na to ochotę. Czasami dobrze jest pozwolić dziecku wybrać zabawę, która najbardziej mu odpowiada. Sprawisz tym, że poczuje się niezależne, zdolne do podejmowania ważnych decyzji. Niech zdecyduje, w co chce się bawić, kiedy i w jaki sposób, samo zaplanuje przebieg aktywności. Szukajcie wspólnie możliwości wyrażenia własnego zdania przez dziecko, słuchaj jego przemyśleń, nawet jeśli czasami taka zabawa wydawać się może absurdalna np. malowanie niebieskiego psa — dla dziecka jest to okazja, by wykazać się kreatywnością.Stwórz przestrzeń do zabawy. Podczas zabawy ważne jest nie tylko wyrażanie emocji, kreatywne, samodzielne wymyślanie różnych sytuacji, ale także po prostu dużo wolnej przestrzeni do wykorzystania. Dziecko musi mieć miejsce, gdzie spokojnie będzie mogło hałasować, malować, brudzić, a czasami po prostu posiedzieć w skupieniu i ciszy. Posiadanie takiego miejsca buduje w dziecku poczucie bezpieczeństwa oraz pomaga zrozumieć pojęcie granic, prywatności.
Zaplanuj dziecku czas wolny od obowiązków i nauki. Każde dziecko, pomimo wielu działań w ciągu dnia np. przedszkole, szkoła itd. powinno mieć także czas wyłącznie dla siebie, czas niezaplanowany, który zagospodaruje na swój sposób. Ten czas nie oznacza pozostawienia dziecka samemu sobie i zajęcie się własnymi sprawami. Szukajcie wspólnie chwil, które wykorzystacie na taką zabawę „przypadkiem”. Może się to odbywać podczas wykonywania prozaicznych czynności np. ubieranie się, spacer do parku. To właśnie w tym czasie można podsuwać dzieciom najprostsze przedmioty np. puste pudełka, kartoniki, wycinki ze starych gazet, liście, gałązki, bawić się słowami, opisem czynności itp. Dzieci potrafią stworzyć sobie wspaniałą zabawę z najdziwniejszych, pozornie niepotrzebnych drobiazgów.
Dzień bez elektryczności. Zaplanujcie jeden dzień w tygodniu, w trakcie którego będziecie spędzać czas z dzieckiem, „bez pomocy” np. telewizora, radia, komputera, elektronicznych zabawek. Wymyślenie takich aktywności nie jest trudne, może to być np. rysowanie, czytanie bajek, wymyślanie teatrzyku, gry planszowe, budowanie z klocków itd. To nauczy dziecko pracy w ciszy, skupienia, pozwoli odprężyć się trochę, oderwać od codziennej gonitwy.
Baw się z dzieckiem. Jeśli zależy Ci na tym, żeby dobrze poznać swoje dziecko, po prostu baw się z nim. Wspólna zabawa dziecka z rodzicem wspomaga jego rozwój, poczucie przywiązania, buduje wspólną więź miedzy rodzicem a dzieckiem oraz poczucie bezpieczeństwa. Dziecko bardzo potrzebuje uwagi ze strony rodzica, czasu poświęconego tylko jemu.
Pozwól dziecku prowadzić zabawę. Jeśli dziecko chce się z Tobą bawić, traktuj go jak partnera. Od czasu do czasu pozwól dziecku dyktować reguły zabawy i dostosuj się do nich. Niech dziecko będzie przez chwilę „dorosłym”. Doceń wysiłki malucha, który chce dowodzić, przez chwilę ustalać reguły. W takiej zabawie dziecko przewiduje „Co się stanie, gdy...”, musi nauczyć się forsować swoje racje, przekonywać do nich inne osoby.
Każda zabawa pomaga dziecku odkrywać świat, wymyślać różne alternatywy, rozwiązywać problemy indywidualnie i w grupie, dostosowywać się do reguł. Uczy jak rozmawiać z innymi, jak negocjować, dochodzić do porozumienia, ustalać wspólne zasady, planować, wyrażać uczucia, być kreatywnym. Od urodzenia, poprzez lata szkolne zabawa jest jednym z głównych źródeł przyswajania wiedzy
Zaplanuj dziecku czas wolny od obowiązków i nauki. Każde dziecko, pomimo wielu działań w ciągu dnia np. przedszkole, szkoła itd. powinno mieć także czas wyłącznie dla siebie, czas niezaplanowany, który zagospodaruje na swój sposób. Ten czas nie oznacza pozostawienia dziecka samemu sobie i zajęcie się własnymi sprawami. Szukajcie wspólnie chwil, które wykorzystacie na taką zabawę „przypadkiem”. Może się to odbywać podczas wykonywania prozaicznych czynności np. ubieranie się, spacer do parku. To właśnie w tym czasie można podsuwać dzieciom najprostsze przedmioty np. puste pudełka, kartoniki, wycinki ze starych gazet, liście, gałązki, bawić się słowami, opisem czynności itp. Dzieci potrafią stworzyć sobie wspaniałą zabawę z najdziwniejszych, pozornie niepotrzebnych drobiazgów.
Dzień bez elektryczności. Zaplanujcie jeden dzień w tygodniu, w trakcie którego będziecie spędzać czas z dzieckiem, „bez pomocy” np. telewizora, radia, komputera, elektronicznych zabawek. Wymyślenie takich aktywności nie jest trudne, może to być np. rysowanie, czytanie bajek, wymyślanie teatrzyku, gry planszowe, budowanie z klocków itd. To nauczy dziecko pracy w ciszy, skupienia, pozwoli odprężyć się trochę, oderwać od codziennej gonitwy.
Baw się z dzieckiem. Jeśli zależy Ci na tym, żeby dobrze poznać swoje dziecko, po prostu baw się z nim. Wspólna zabawa dziecka z rodzicem wspomaga jego rozwój, poczucie przywiązania, buduje wspólną więź miedzy rodzicem a dzieckiem oraz poczucie bezpieczeństwa. Dziecko bardzo potrzebuje uwagi ze strony rodzica, czasu poświęconego tylko jemu.
Pozwól dziecku prowadzić zabawę. Jeśli dziecko chce się z Tobą bawić, traktuj go jak partnera. Od czasu do czasu pozwól dziecku dyktować reguły zabawy i dostosuj się do nich. Niech dziecko będzie przez chwilę „dorosłym”. Doceń wysiłki malucha, który chce dowodzić, przez chwilę ustalać reguły. W takiej zabawie dziecko przewiduje „Co się stanie, gdy...”, musi nauczyć się forsować swoje racje, przekonywać do nich inne osoby.
Każda zabawa pomaga dziecku odkrywać świat, wymyślać różne alternatywy, rozwiązywać problemy indywidualnie i w grupie, dostosowywać się do reguł. Uczy jak rozmawiać z innymi, jak negocjować, dochodzić do porozumienia, ustalać wspólne zasady, planować, wyrażać uczucia, być kreatywnym. Od urodzenia, poprzez lata szkolne zabawa jest jednym z głównych źródeł przyswajania wiedzy
Gotowanie z dziećmi? Czemu nie!
Wpuścić przedszkolaka do kuchni to trochę tak, jakby pozwolić, by przeszła tamtędy trąba powietrzna. Bez bałaganu się nie obędzie. A jednak naprawdę warto to zrobić.
Gdyż w kuchni można się nauczyć więcej niż tylko jak zjadać to, co zostało ugotowane.
6 powodów, by zaprosić dziecko do kuchni
1. Nie musisz rozstrzygać dylematu: „zająć się malcem, czy szykować kolację”. Możesz robić jedno i drugie, z przyjemną świadomością, że niczego nie robisz na pół gwizdka. A smyk, zamiast oglądać kreskówki, też zajmuje się czymś fajnym.
2. Wspólne przyrządzanie posiłków to dobra zabawa i nauka. Można przelewać, wsypywać, mieszać... A przy okazji zrobić sobie wąsy ze szczypiorku albo przeobrazić się w nosorożca, przykładając do nosa banana. Dziecko uczy się też czerpać przyjemność z przyrządzania posiłków i z samego jedzenia. Widzi, że domowy frykas jest smaczniejszy niż baton czy fast-food, że nie wszystko musi być z torebki czy pudełka. Poznaje też inne rzeczy, o których mowa dalej.
3. Kuchnia jest wspaniałym warsztatem twórczego myślenia. Można tworzyć nowe potrawy, niezwykłe połączenia – no bo kto powiedział, że naleśników nie smaruje się musztardą? Można wymyślać nowe nazwy dla znanych dań. Albo twórczo podejść do odwiecznych kuchennych problemów i np. kroić cebulę w okularach pływackich.
4. Smyk przekonuje się, że pomaganie w domu jest naturalne i fajne. Maluchowi, który często przyrządza z rodzicami sałatkę, podaje sól, nakrywa do stołu, nie przyjdzie do głowy, by traktować dorosłych jak służących.
5. To, co się robi samemu, smakuje lepiej. Gotowanie razem z dzieckiem to dobry sposób na zachęcenie do jedzenia niejadka.
6. Maluch nabiera wiary w siebie. To nie byle co zrobić coś własnymi rękami i to tak, żeby smakowało innym. To znaczy, że potrafię. I sobie poradzę!
8 kuchennych lekcji
1. Godzina wychowawcza. W kuchni dziecko uczy się współpracy, pomagania innym, przestrzegania reguł („Jeżeli zbliżysz się do piekarnika, koniec zabawy”), cierpliwości i odpowiedzialności za to, co robi („Jeśli posmaruję chleb byle jak masłem, będę miał byle jaką kanapkę”), zasad bezpieczeństwa. I tego, że fakt, czy miło spędzimy czas, zależy od nas, a nie od tego, czy obok jest Aquapark/kino/sklep.
2. Polski. Smyk zapamiętuje nowe słowa: nazwy produktów, potraw, czynności. I nie tylko, bo przygotowywanie kolacji czy obiadu to okazja, by pogadać o wszystkim.
3. Matematyka. Poznaje kształty (okrągłe plasterki pomidora, kwadratowe kromki razowca), uczy się liczyć („Daj trzy ogórki”), dowiaduje się, że jest coś takiego jak litr, kilogram.
4. Fizyka i chemia. Można razem przeprowadzać eksperymenty. Co się szybciej rozpuszcza? Sól czy cukier? Czy barwnikami spożywczymi uda się zafarbować mleko? Surowy makaron da się połamać. A ugotowany?
5. Przyroda. Szykując posiłek, można pogadać o tym, że marchewka rośnie pod ziemią, a czereśnie na drzewach, że rośliny potrzebują światła oraz wody, o tym, skąd się bierze cukier lub sól. Można zasiać na talerzyku rzeżuchę i podglądać, jak rośnie.
6. Geografia. Mały kuchcik ma okazję dowiedzieć się, że truskawki i buraki są hodowane w Polsce, a banany nie. Można pogadać o tym, co to znaczy „tam, gdzie pieprz rośnie”, i o tym, że nie wszędzie jada się tak samo, bo na przykład Chińczycy wolą ryż od chleba.
7. Historia. Warto opowiedzieć przedszkolakowi o tym, że zanim pewna królowa przywiozła do Polski ziemniaki (podobno na początku hodowano je głównie dla… kwiatów), jadało się dużo kasz. I że kiedyś marynarze (piraci też!) zabierali na statki beczki z kiszoną kapustą (bo ma dużo zdrowej witaminy C!).
8. Zajęcia plastyczne. Malec poznaje kolory, uczy się komponować, może nawet tworzyć obrazki na kanapkach lub pizzy. Ćwiczy paluszki nie gorzej niż wówczas, gdy lepi coś z plasteliny albo wycina.
5 potraw, które można przygotować z dzieckiem
1. Awanturka. Składniki: biały ser, śmietana lub jogurt naturalny, szczypiorek, koperek, rzodkiewka, ogórek, może być też drobno posiekana cebulka. Mieszamy ser ze śmietaną lub jogurtem, dodajemy pozostałe składniki, odrobinę solimy i... gotowe! Awanturkę można jeść łyżką z miseczki albo rozsmarować ją na bułeczce.
2. Szaszłyki owocowe. Składniki: winogrona, truskawki, kawałki arbuza, brzoskwiń, gruszek – aby było jak najbardziej kolorowo. Nadziewamy je na patyk i... gotowe!
3. Sandwicz „na lewą stronę”. Składniki: dwa dość grube plastry żółtego sera, dwa liście sałaty, dwa plasterki pomidora lub ogórka, kromka chleba. Różni się od zwykłej kanapki tym, że chleb jest w środku, między warzywami i serem.
4. Pizza na żądanie. Na przygotowanym przez kogoś dorosłego albo gotowym spodzie pizzy malec układa, co chce i jak chce. To on decyduje, czy będą to brokuły czy kukurydza z puszki. Posypujemy wszystko startym żółtym serem i czekamy, aż pizza się upiecze.
5. Tort z naleśników. Naleśniki smarujemy twarożkiem, ale zamiast je zwijać lub składać, układamy jedne na drugich, tworząc minitorcik. Górę ozdabiamy owocami i bitą śmietaną. Kroimy w kliny, jak tort. Naleśniki można też przełożyć szpinakiem, warzywami, mięsem.
1. Godzina wychowawcza. W kuchni dziecko uczy się współpracy, pomagania innym, przestrzegania reguł („Jeżeli zbliżysz się do piekarnika, koniec zabawy”), cierpliwości i odpowiedzialności za to, co robi („Jeśli posmaruję chleb byle jak masłem, będę miał byle jaką kanapkę”), zasad bezpieczeństwa. I tego, że fakt, czy miło spędzimy czas, zależy od nas, a nie od tego, czy obok jest Aquapark/kino/sklep.
2. Polski. Smyk zapamiętuje nowe słowa: nazwy produktów, potraw, czynności. I nie tylko, bo przygotowywanie kolacji czy obiadu to okazja, by pogadać o wszystkim.
3. Matematyka. Poznaje kształty (okrągłe plasterki pomidora, kwadratowe kromki razowca), uczy się liczyć („Daj trzy ogórki”), dowiaduje się, że jest coś takiego jak litr, kilogram.
4. Fizyka i chemia. Można razem przeprowadzać eksperymenty. Co się szybciej rozpuszcza? Sól czy cukier? Czy barwnikami spożywczymi uda się zafarbować mleko? Surowy makaron da się połamać. A ugotowany?
5. Przyroda. Szykując posiłek, można pogadać o tym, że marchewka rośnie pod ziemią, a czereśnie na drzewach, że rośliny potrzebują światła oraz wody, o tym, skąd się bierze cukier lub sól. Można zasiać na talerzyku rzeżuchę i podglądać, jak rośnie.
6. Geografia. Mały kuchcik ma okazję dowiedzieć się, że truskawki i buraki są hodowane w Polsce, a banany nie. Można pogadać o tym, co to znaczy „tam, gdzie pieprz rośnie”, i o tym, że nie wszędzie jada się tak samo, bo na przykład Chińczycy wolą ryż od chleba.
7. Historia. Warto opowiedzieć przedszkolakowi o tym, że zanim pewna królowa przywiozła do Polski ziemniaki (podobno na początku hodowano je głównie dla… kwiatów), jadało się dużo kasz. I że kiedyś marynarze (piraci też!) zabierali na statki beczki z kiszoną kapustą (bo ma dużo zdrowej witaminy C!).
8. Zajęcia plastyczne. Malec poznaje kolory, uczy się komponować, może nawet tworzyć obrazki na kanapkach lub pizzy. Ćwiczy paluszki nie gorzej niż wówczas, gdy lepi coś z plasteliny albo wycina.
5 potraw, które można przygotować z dzieckiem
1. Awanturka. Składniki: biały ser, śmietana lub jogurt naturalny, szczypiorek, koperek, rzodkiewka, ogórek, może być też drobno posiekana cebulka. Mieszamy ser ze śmietaną lub jogurtem, dodajemy pozostałe składniki, odrobinę solimy i... gotowe! Awanturkę można jeść łyżką z miseczki albo rozsmarować ją na bułeczce.
2. Szaszłyki owocowe. Składniki: winogrona, truskawki, kawałki arbuza, brzoskwiń, gruszek – aby było jak najbardziej kolorowo. Nadziewamy je na patyk i... gotowe!
3. Sandwicz „na lewą stronę”. Składniki: dwa dość grube plastry żółtego sera, dwa liście sałaty, dwa plasterki pomidora lub ogórka, kromka chleba. Różni się od zwykłej kanapki tym, że chleb jest w środku, między warzywami i serem.
4. Pizza na żądanie. Na przygotowanym przez kogoś dorosłego albo gotowym spodzie pizzy malec układa, co chce i jak chce. To on decyduje, czy będą to brokuły czy kukurydza z puszki. Posypujemy wszystko startym żółtym serem i czekamy, aż pizza się upiecze.
5. Tort z naleśników. Naleśniki smarujemy twarożkiem, ale zamiast je zwijać lub składać, układamy jedne na drugich, tworząc minitorcik. Górę ozdabiamy owocami i bitą śmietaną. Kroimy w kliny, jak tort. Naleśniki można też przełożyć szpinakiem, warzywami, mięsem.
Można znaleźć również wiele ciekawych pomysłów w internecie:
Program KUCHCIKOWO http://www.tvp.pl/dla-dzieci/kuchcikowo-gotowanie-na-ekranie/wideo/male-co-nieco-przekaski/45575
niedziela, 10 kwietnia 2011
ZABAWY MUZYCZNE
O wychowaniu estetycznym już pisałyśmy, podając propozycje zabaw plastycznych. Czas na ciąg dalszy - zabawy muzyczne :) Poniżej podajemy kilka przykładów zajęć muzyczno-ruchowych dla dzieci, pochodzących ze strony http://www.edumuz.pl. Polecamy też piosenki i zabawy muzyczne w internecie, które można znaleźć na stronie http://www.buliba.pl/gry/piosenki-i-zabawy-muzyczne.html
KLASKANIE
GRA NA TRÓJKĄTACH
ARAMSAMSAM
MASZYNA DO PISANIA
sobota, 9 kwietnia 2011
Filmiki-zabawy z chustą animacyjną
Zabawy z chustą- Źródło: http://www.youtube.com/animatorimprez
KARUZELA
POWIEW WIATRU
BILARD
RZEŹBY
KOLORY
Zabawy chustą animacyjną
Do zajęć prowadzonych metodą Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne zalicza się takie, które ukierunkowane są na nawiązywanie kontaktów, rozwijanie relacji interpersonalnych i komunikacji społecznej oraz na kształtowanie umiejętności współdziałania w parach, a także w małej i w dużej grupie. Pożądane są tu zabawy o atrakcyjnej formie, angażujące emocjonalnie, wywołujące śmiech dzieci, bazujące na spontanicznej ich aktywności i pobudzające je do działań kreatywnych.
Kryteria te spełniają zabawy z chustą, z racji swego wyglądu zwanej często „spadochronem”. Jej szczególną zaletą jest to, że dostarczając doznań wzrokowych (intensywne kolory chusty), dotykowych (dotknięcie materiału, powiew powietrza) i doznań ruchowych (dziecko może znajdować się na chuście, pod chustą lub być nią owinięte), wszechstronnie stymuluje rozwój dzieci. Proponowane zabawy są zazwyczaj dla uczestników zajęć źródłem radości. Jednak osoby prowadzące powinny bacznie śledzić ich reakcje. Niekiedy ćwiczenie te mogą być przez niektóre osoby źle odbierane. Z tego powodu generalną zasadą udziału w tego rodzaju ćwiczeniach jest dobrowolność.
(Źródło: M.Bogdanowicz, D.Okrzesik, Opis i planowanie zajęć według Metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne, Wyd. Harmonia, Gdańsk 2005.)
Przykłady zabaw:
1.”Fale”- dzieci w kręgu trzymają chustę i poruszają jej brzegami robiąc fale jak na morzu - małe, duże i ogromne.
2.Podawanie - sobie chusty w umówionym kierunku (dookoła) z rąk do rąk, w różnym tempie.
3.”Kopuła” - dzieci stoją w kole, trzymają chustę . Powoli ją opuszczają szybko ponoszą do góry. Nauczyciel wydaje polecenia: „Wszyscy którzy mają dziś ubrane spodnie”, „Wszystkie dziewczynki”, „Wszyscy, którzy kochają morze”. Wywołane osoby przebiegają pod płachtą, zamieniając się miejscami w momencie, gdy chusta jest najniższym położeniu.
4.”Ryba na kolację” - dzieci falują chustą (chusta jest powierzchnią wody). Jedno dziecko jest „rybakiem” i wchodzi na falującą chustę. Drugie dziecko jest „rybką” i ukrywa się pod powierzchnia chusty- wody. Zadaniem „rybaka” jest złapanie uciekającej pod chustą „rybki”. Gdy „rybka” zostanie złapana, następuje zmiana ról, bądź połów rozpoczyna druga para.
5.”Rekin” - dzieci siedzą w kole, trzymają naciągniętą chustę na wysokości barków. Jedno dziecko jest „rekinem”, a dwoje lub troje „ratownikami”. „Rekin” wchodzi pod chustę i zaczyna wciągać do „wody” ludzi. Osoba wciągnięta sama staje się „rekinem” i łapie ludzi. Ratownicy ratują krzyczące osoby, wyciągają je na brzeg, a „rekin” - czując opór, porzuca ofiarę i szuka następnej zdobyczy.
6.”Celuj w okienko” - dzieci stoją w kole trzymając naciągniętą chustę . Nauczyciel zwija bibułę lub gazetę w kulę i kładzie ją na powierzchni chusty. Zadaniem bawiących jest takie poruszanie chustą w górę i w dół, aby kulka z bibuły spadła na ziemię przez otwór znajdujący się na środku chusty.
7.”Kto to taki” - kilka osób opuszcza salę (lub tylko jedna), natomiast w chustę zawijamy jedno lub kilkoro dzieci pozostawiając odsłonięty tylko fragment ich ciała (np. nogę, rękę, włosy). Dzieci odgadują, kto ukryty jest w chuście.
8.”Kto szybciej” - dzieci po kolei owijamy w chustę. Ich zadaniem jest jak najszybsze wyplątanie się z niej.
9.”Kurtyna opada” - po obu stronach kurtyny ( chusty trzymanej przez dwie osoby stojące na krzesłach) ustawiają się dwie różnoliczne grupy. Następnie dwie osoby, niewidoczne dla siebie, podchodzą do siebie i na „trzy, cztery” kurtyna opada. Trzeba błyskawicznie powiedzieć imię osoby będącej naprzeciw. Kto szybciej powiedział, przeciąga na swoja stronę „przeciwnika”.
10.Relaks - dzieci robią falę nad osobami leżącymi pod chustą:
-kilka osób turla się po falowanej przez grupę chuście ( chusty nie wolno naprężać)
-każde dziecko wybiera sobie kolor na chuście, kładzie się i odpoczywa po zabawie
Kto dokładniejszy
Liczba uczestników: 12-24
Przybory: chusta animacyjna, piłeczka palantowa
Miejsce ćwiczeń: sala gimn.
Ustawienie: Ćwiczący stoją w kole, trzymając napiętą chustę
Na sygnał nauczyciel wrzuca na chustę piłeczkę palantową. Zadaniem grupy jest umieszczenie piłeczki w otworze znajdującym się na środku chusty.
Kolorowa karuzela
Liczba uczestników: 24
Przybory: chusta animacyjna, pachołek z umocowanym wskaźnikiem kierunku, magnetofon i kaseta z piosenkami
Miejsce ćwiczeń: sala gimn.
Ustawienie: wszyscy uczestnicy zabawy stoją w kole, trzymając chustę w rękach. W środku chusty jest umieszczony pachołek z wskaźnikiem.
Prowadzący włącza melodię, grupa porusz się rytmicznie w kole, tak jak karuzela. Kiedy ucichnie piosenka, wszyscy staja nieruchomo i przyjmują postawę zasadniczą. Strzałka wskaże kolor na chuście. Wszystkie osoby trzymające właśnie dany kolor wykonują ćwiczenie gimnastyczne zadane przez nauczyciela. Po wykonanym ćwiczeniu zabawa toczy się dalej.
Uciekaj myszko do dziury
Liczba uczestników: 12-24
Przybory: chusta animacyjna
Miejsce ćwiczeń: sala gimn.
Ustawienie: Grupa trzyma chustę, dwie osoby znajdują się poza nią.
Jeden uczestnik gry jest myszą siedzącą pod chustą, drugi jest kotem siedzącym poza obrębem chusty. Zadaniem goniącego kota jest złapanie myszki (w ściśle określonym czasie np.1min.), której pomogą w ucieczce uczestnicy trzymający chustę. Dzieci falują, obniżają chustę, żeby utrudnić kotkowi złapanie myszki.
Zabawy ruchowe
Zabawy ruchowe bardzo dobrze wpływają na nasze dziecko. Objawia się to między innymi przez poprawę samopoczucia dziecka jak i też zaspakajają potrzebę ruchu, która u takiego malucha jest duża.
Każdy z nas pamięta zabawy z dzieciństwa: W chowanego, Berek, Stary niedźwiedź, Gąski do domu.
W co jeszcze można się bawić? Poniżej przykłady zabaw ruchowych:
Jeżyk
Dzieci siedzą w kole; w środku koła znajduje się jedno dziecko, które jest „Jeżykiem”. Wszystkie dzieci mówią wierszyk: „Na dywanie siedzi jeż, co on robi to my też.” W tym momencie dziecko siedzące w kole wykonuje jakiś ruch (np. podskoki, pajacyk) wszyscy pozostali naśladują ten sam ruch. Po czym wszyscy uczestnicy mówią ciąg dalszy wierszyka:„Kogo Jeż zawoła ten wejdzie do koła”. Dziecko będące Jeżykiem wybiera osobę, która najlepiej naśladowała jego ruchy.
Ludzie do ludzi
Dzieci łączą się w pary, stojąc w luźnej gromadzie. Prowadzący wymienia: witają się nasze dłonie, witają się nasze stopy, witają się nasze uszy…, a dzieci dotykają siebie wymienianymi częściami ciała. Na hasło „ludzie do ludzi” następuje zmiana partnerów w parach.
Dotknij czegoś
Dzieci biegają w trakcie, gdy gra muzyka na ciszę w muzyce prowadzący mówi np. dotknij czegoś, co jest: okrągłe, czerwone. Dzieci odnajdują i dotykają przedmiot o wskazanych cechach.(Podczas zabawy z dziećmi starszymi możemy podawać jednorazowo większą ilość cech).
Sałatka owocowa
Dzieci siedzą w kole. Prowadzący rozdaje im obrazki przedstawiające owoce. Mówi, aby każde dziecko się zapoznało i zapamiętało swój „owoc”. Na hasło: "Zmienią się miejscami dzieci, które są bananami” - wszystkie dzieci z danej grupy owocowej zmieniają swoje miejsce. Ostatnie dziecko, które nie zdąży usiąść wymienia następną grupę owoców. Na hasło „sałatka owocowa”- wszystkie dzieci zmieniają swoje miejsca.
Lustro
Dwoje dzieci stoi naprzeciw siebie. Jedno wykonuje ruchy imitujące dowolną czynność, drugie stara się te ruchy dokładnie naśladować, jakby było lustrzanym odbiciem. Dzieci naśladujące ruchy, powinny wykonywać każdy ruch odwrotnie – inną ręką, nogą i stroną ciała.
Abrakadabra
Dzieci siedzą w kole. Dziecko-czarodziej wstaje, mówi głośno "abrakadabra" i wykonuje jakiś prosty magiczny ruch, np. kręci palcem. Koleje dziecko powtarza magiczne zaklęcie i ruch poprzednika i dodaje następny"swój" ruch, np. tupanie nogą. Każde dziecko dodaje następny element (wcześniej powtarzając ruchy poprzedników). Kto pominie podczas pokazywania jakiś element "wpada w magiczną moc kręg"- wchodzi do środka i czeka jedną kolejkę.
Jestem muzykantem
Dzieci stoją w rozsypce zwrócone twarzami do nauczycieli lub dziecka, które gra rolę „ dyrygenta”. Zabawa polega na naśladowaniu ruchem gry na różnych instrumentach i naśladowaniu głosem dźwięków, które wydają instrumenty. Zabawę rozpoczyna dyrygent, a dzieci za nimi powtarzają:
- „Jestem muzykantem konszabelantem – dyrygent
- jesteśmy muzykanci konszabelanci – dzieci
- ja potrafię grać – dyrygent
- my potrafimy grać – dzieci
- na bębenku – dyrygent
- na bębenku – dzieci”.
Po tych słowach wszyscy śpiewają:
„Bum ta ra ra , bum ta ra ra , bum ta ra ra,
bum ta ra ra, bęc”
i naśladują ruchem grę na bębenku.
Następnie śpiewają i przedstawiają grę na skrzypcach:
„Ju fu fu, Ju fu fu, Ju fu fu, Ju fu fu, Ju fu fu, Ju fu fu, Ju fu fu, bęc“.
Następna w kolejce jest fujarka:
„Fiju, Fiju, Fiju, Fiju, Fiju, Fiju, Fiju, Fiju, bęc”
Ostatni z instrumentów, o którym dzieci śpiewają i przedstawiają jest harmonia:
„Rozciągamy i składamy, rozciągamy i składamy
Rozciągamy i składamy, rozciągamy, bęc!”
Przy słowach „bęc”, dzieci klaszczą w ręce.
- „Jestem muzykantem konszabelantem – dyrygent
- jesteśmy muzykanci konszabelanci – dzieci
- ja potrafię grać – dyrygent
- my potrafimy grać – dzieci
- na bębenku – dyrygent
- na bębenku – dzieci”.
Po tych słowach wszyscy śpiewają:
„Bum ta ra ra , bum ta ra ra , bum ta ra ra,
bum ta ra ra, bęc”
i naśladują ruchem grę na bębenku.
Następnie śpiewają i przedstawiają grę na skrzypcach:
„Ju fu fu, Ju fu fu, Ju fu fu, Ju fu fu, Ju fu fu, Ju fu fu, Ju fu fu, bęc“.
Następna w kolejce jest fujarka:
„Fiju, Fiju, Fiju, Fiju, Fiju, Fiju, Fiju, Fiju, bęc”
Ostatni z instrumentów, o którym dzieci śpiewają i przedstawiają jest harmonia:
„Rozciągamy i składamy, rozciągamy i składamy
Rozciągamy i składamy, rozciągamy, bęc!”
Przy słowach „bęc”, dzieci klaszczą w ręce.
Zdjęcie: http://gry-dladzieci.pl/newsy/news-210.html
ZABAWY PLASTYCZNE
Émile Jaques-Dalcroze Wszyscy zgodzimy się, że zabawy plastyczne są niezwykle istotne dla rozwoju przedszkolaka. Rozwijają zdolności manualne i wrażliwość estetyczną. Jednak, powołując się na Iwonę Wojnar i jej książkę „Estetyka i wychowanie”, sztuka jest także podstawą wewnętrznej równowagi człowieka, środkiem zaspokojenia jego potrzeb twórczych, źródłem głębszego poznania świata.Poniższe przykłady zabaw plastycznych dla dzieci 3 i 4letnich pochodzą ze strony http://swiatprzedszkolaka.info Akwarium z kolorowymi rybkami - Pomoce: sylwety rybek, niebieskie kartki formatu A4, bibuła marszczona, klej, cekiny, plastelina, kredki woskowe, pastele, farby. Zadaniem dzieci, jest ozdobienie sylwet rybek wyciętych z bloku technicznego, i przyklejenie ich na niebieską kartkę, która naśladuje akwarium. Następnie z pasków zielonej bibuły marszczonej dzieci przyklejają rośliny, z papieru kolorowego skały. Pracę można podkleić na kartki z bloku technicznego. Starsze dzieci wykonują pracę samodzielnie, a młodsze przy pomocy nauczyciela.
Letni pejzaż - malowanie pejzażu farbami plakatowymi. Rozwijanie wyobraźni dziecka. Praca może być samodzielna lub może być poprzedzona oglądaniem albumów o letnim krajobrazie.
Letni pejzaż - wyklejanka - na kolorowej kartce papieru dzieci przyklejają fragmenty krajobrazów letnich (górski, nizinny, leśny, nadmorski, jeziora itp.) wyciętych z gazet.
Skarb pirata - - konstruowanie własnej mapy z drogą do odnalezienia ukrytego skarbu. Na kolorowych kartkach A4 dzieci tworzą własną mapę ze zgromadzonego materiału plastycznego: kredki, mazaki, bibuła, plastelina, kredki pastele, cekiny, papier kolorowy itp. Tworzenie mapy można wykorzystać do zajęć z zakresu konstruowania gier.
Jesienne obrazy - tworzenie jesiennego pejzażu z wykorzystaniem skarbów jesienie: suszonych liści, gałązek, "nosków" kasztanów i żołędzi, na kolorowych kartkach formatu A4. Prace można też wykonywać w małych kilku osobowych grupach na kartkach formatu A3.
Jarzębinowe korale - naklejanie małych kuleczek z bibuły marszczonej na sylwetę korali. Praca jest pracą indywidualną
Wiewióreczka zbiera zapasy - naklejanie na kolorową kartkę formatu A4 sylwety wiewióreczki. Obok wiewiórki dzieci przyklejają tyle orzeszków ile mają lat. Jest to łączenie papierowych elementów z papieru przy pomocy kleju.
Kolorowa zabawka - wyklejanie kulkami z bibuły marszczonej sylwety lalki (dziewczynki) lub samochodu (chłopcy). Praca według wzoru lub może być według własnego pomysłu dziecka.
Kosz z owocami - łączenie papierowych elementów za pomocą kleju. Przyklejanie sylwet owoców i kosza na kolorową kartkę. dzieci z pośród sylwet różnych owoców wybierają te, które im najbardziej smakują.
Jeż - wyklejanie sylwety jeża plasteliną. Następnie doklejanie łupin słonecznika jako kolców. Dbanie o estetykę i ciekawą kolorystykę pracy.
Gruszka - wyklejanie sylwety gruszki kulkami z bibuły marszczonej. Kulki dzieci mogą zrobić same np. w ranku jako ćwiczenia motoryki małej z zakresu przygotowania do nauki pisania.
Niedźwiadek - wyklejanie sylwety niedźwiadka kawałkami brązowej włóczki. Doklejanie guzików jako nosa i oczy. Doczepienie do sylwety patyczka - powstanie kukiełka.
Kolorowy szalik - ozdabianie sylwety szalika cienkimi, długimi paskami marszczonej bibuły. Doklejanie na obydwa końce szalika krótkich frędzelków z bibuły.
Gwiazdka - obwijanie sylwety gwiazdki folią aluminiową. Zawieszenie gwiazdki na nitce. (praca dla dzieci 6letnich). Gwiazdkę można wykorzystać do ćwiczeń oddechowych.
Kropelki - przyklejanie chmurki i kropelek na kartkę we wskazanym przez nauczyciela miejscu na kartce: Chmurka u góry kartki a kropelki deszczu pod chmurką. Utrwalenie pojęcia matematycznego: pod.
Kolorowy deszcz - tworzenie kompozycji z kolorowych kropelek. Przyklejanie kolorowych kropelek na kolorową kartkę. Rozwijanie wyobraźni dziecka.
Deszczowa kropla - kolorowanie kropli wody wyciętej z bloku technicznego kredkami pastele. Ćwiczenia graficzne; próby nie przekraczania konturu obrazka.
Morskie zwierzątka - odrysowywanie sylwet morskich zwierząt (ćwiczenia graficzne), kolorowanie odrysowanych sylwet. Wycięcie ich nożyczkami i przyklejenie na niebieską kartkę formatu A4.
Kot w butach - puzzle - przygotowanie dla każdego dziecka sylwety Kota w butach. Pokolorowanie sylwety i pocięcie obrazka na kawałki. Ułożenie Kota w butach i przyklejenie go na kartkę z bloku technicznego. Podpisanie pracy i ustawienie jej na wystawce dla rodziców.
piątek, 25 marca 2011
Filmiki-wierszyki masażyki
Filmy z youtube.pl
Wierszyki pochodzą z płyty "Rymowanki - Jerzy Stuhr opowiada".
Teksty czyta Jerzy Stuhr.
Wierszyki pochodzą z płyty "Rymowanki - Jerzy Stuhr opowiada".
Teksty czyta Jerzy Stuhr.
Zabawy paluszkowe
„… czego nie pamiętają ręce i nogi,
nie pamięta również głowa…”
Urszula Tucholska
Zapewne większość osób pamięta zabawy z mamą czy babcią „Sroczka kaszkę warzyła” czy „Idzie kominiarz po drabinie”. Są to proste zabawy zwane paluszkowymi. Znane od wielu pokoleń, przekazywane są z pokolenia na pokolenie. Podczas zabawy paluszkowej mówimy tekst rymowanki i nie tylko pokazujemy dziecku ruchy, ale wykonujemy je razem z nim, dotykając jego paluszków, ręki, szyi. Te proste rymowanki, wzmocnione intonacją, poparte gestem i dotykiem przyciągają uwagę dziecka oraz są źródłem radości.
Przykłady zabaw –zdjęcia z książki R.Sąsiadek, „Zabawy paluszkowe”
środa, 16 marca 2011
Wierszyki-masażyki
Wierszyki masażyki
Masaż dziecięcy to forma ćwiczeń relacyjnych, technika masażu delikatnego głaskania dziecka, gdzie najważniejszy jest kontakt rodzica z dzieckiem. O tego rodzaju masażu mówi się obrazowo jako o „sercu na dłoni”. Poniżej umieszczamy przykłady kilku dziecięcych masażyków.(Opracowane na podstawie: Bogdanowicz M., Przytulanki, czyli wierszyki na dziecięce masażyki)
Przyszła myszka do braciszka. [opuszkami palców na plecach dziecka wykonujemy posuwiste i delikatne ruchy]
Tu zajrzała, tam wskoczyła, [lekko łaskoczemy dziecko za jednym uchem, następnie za drugim]
A na koniec tu się skryła. [wsuwamy palec za kołnierzyk]
Tu zajrzała, tam wskoczyła, [lekko łaskoczemy dziecko za jednym uchem, następnie za drugim]
A na koniec tu się skryła. [wsuwamy palec za kołnierzyk]
Płynie, wije się rzeczka [rysujemy na plecach dziecka falistą linię]
Jak błyszcząca wstążeczka. [delikatnie drapiemy je po plecach]
Tu się srebrzy, tam ginie, [wsuwamy palce za kołnierzyk]
A tam znowu wypłynie. [przenosimy dłoń pod pachę i szybko wyjmujemy]
Jak błyszcząca wstążeczka. [delikatnie drapiemy je po plecach]
Tu się srebrzy, tam ginie, [wsuwamy palce za kołnierzyk]
A tam znowu wypłynie. [przenosimy dłoń pod pachę i szybko wyjmujemy]
Wspinał się pajączek po rynnie. [wędrujemy palcami od dołu ku górze po plecach dziecka]
Spadł wielki deszcz i zmył pajączka [rozkładamy na plecach płasko obie dłonie i szybko przesuwamy je w dół]
Zaświeciło słoneczko, [masujemy plecy ruchem okrężnym]
Wysuszyło pajączka, rynnę i… [masujemy tak długo, aż poczujemy ciepło]
Wspinał się pajączek po rynnie… [zaczynamy od początku.]
Spadł wielki deszcz i zmył pajączka [rozkładamy na plecach płasko obie dłonie i szybko przesuwamy je w dół]
Zaświeciło słoneczko, [masujemy plecy ruchem okrężnym]
Wysuszyło pajączka, rynnę i… [masujemy tak długo, aż poczujemy ciepło]
Wspinał się pajączek po rynnie… [zaczynamy od początku.]
Drzewom we włosy dmucha wiatr, [dziecko jest odwrócone do nas plecami, dmuchamy w jego włosy]
A deszczyk kropi: kap, kap, kap. [leciutko stukamy po plecach dziecka]
Krople kapią równiuteńko, [głaszczemy je po włosach i ramionach]
Szepczą cicho: „mój maleńki, [wodzimy opuszkami po plecach dziecka]
Śpij już, śpij, śpij, już śpij, już śpij…”
Leci listek, leci przez świat [wędrujemy opuszkami palców dwa razy]
Gdzieś tam na ziemię cicho spadł. [lekko naciskamy je w jednym miejscu]
Leci drugi, leci trzeci, [szybko, z wyczuciem stukamy wszystkimi palcami]
Biegną zbierać listki dzieci. [jak wyżej]
No, a potem wszystkie liście [głaszczemy dziecko po plecach]
Układają w piękne kiście. [jak wyżej]
Po pleckach płynie rzeczka [rysujemy palcem wężyki wzdłuż plecków]
I przeszła pani na szpileczkach ["idziemy" palcami jak w butach na obcasach]
A potem przeszły słonie [ugniatamy powoli całymi dłońmi]
I przejechały konie [„galopujemy" pięściami - oczywiście nie za mocno!]
A potem spadł deszczyk [robimy deszczyk opuszkami palców po całych pleckach]
Czy czujesz już dreszczyk? [szybkie tup-tup-tup palcami wzdłuż kręgosłupa]
Idzie kominiarz po drabinie [wędrujemy palcami po plecach dziecka]
Tu zadzwoni [„dzwonimy” łapiąc dziecko za uszko]
Tu zapuka [stukamy leciutko w czoło dziecka]
A dzień dobry pani kluka [łapiemy za nosek]
Płynęła sobie rzeczka [palcem rysujemy na plecach krętą rzeczkę]
Świeciły dwa słoneczka [rysujemy dwa kółka]
Idą konie [palcami udajemy kroki konia]
Przeszły słonie [palcami udajemy ciężkie słoniowe kroki]
Spadł deszczyk [palcami naśladujemy spadające krople]
Przeszedł dreszczyk? [łaskoczemy dziecko w boczki]
Tu podkóweczka tu, tu, tu [rysujemy palcem na stopie dziecka kształt podkowy]
Tu gwoździczek tu, tu, tu [delikatnie kłujemy palcem dziecko w stopę]
I młoteczkiem: puk, puk, puk [delikatnie pukamy w stopę dziecka]
I pilniczkiem: pitu pitu, pitu [jeździmy dziecku po stopie palcem, udając, że szlifujemy pilnikiem gwoździe. Dziecko ten ruch łaskocze, więc się śmieje i zwykle wyciąga zaraz drugą nogę do podbicia podkóweczki]
Słońce świeci [delikatne głaskanie po plecach]
Kroczą słonie [delikatne uderzanie otwartymi dłońmi]
Pędzą konie po betonie [uderzanie pięściami]
Płynie sobie kręta rzeczka [naśladowanie biegu rzeki]
Przeszły panie na szpileczkach [dotykanie czubkami palców]
Z gryzącymi pieseczkami [delikatne szczypanie]
Pada bardzo drobny deszczyk [dotykanie opuszkami palców]
Czy poczułeś dreszczyk ? [gwałtowne zsunięcie rąk po plecach w dół]
Kroczą słonie [delikatne uderzanie otwartymi dłońmi]
Pędzą konie po betonie [uderzanie pięściami]
Płynie sobie kręta rzeczka [naśladowanie biegu rzeki]
Przeszły panie na szpileczkach [dotykanie czubkami palców]
Z gryzącymi pieseczkami [delikatne szczypanie]
Pada bardzo drobny deszczyk [dotykanie opuszkami palców]
Czy poczułeś dreszczyk ? [gwałtowne zsunięcie rąk po plecach w dół]
IDZIE PANI, WIETRZYK WIEJE
Idzie pani: tup, tup, tup,
[Dziecko zwrócone do nas plecami. Na przemian z wyczuciem stukamy w jego plecy opuszkami palców wskazujących]
dziadek z laską: stuk, stuk, stuk,
[delikatnie stukamy zgiętym palcem]
skacze dziecko: hop, hop, hop,
[naśladujemy dłonią skoki, na przemian opierając ją na przegubie i na palcach]
żaba robi długi skok.
[z wyczuciem klepiemy dwie odległe części ciała dziecka np. stopy i głowę]
Wieje wietrzyk: fiu, fiu, fiu,
[dmuchamy w jedno i w drugie ucho dziecka]
kropi deszczyk: puk, puk, puk,
[delikatnie stukamy w jego plecy wszystkimi palcami]
deszcz ze śniegiem: chlup, chlup, chlup,
[Klepiemy dziecko po plecach dłońmi złożonymi w „miseczki”]
a grad w szyby łup, łup, łup.
[lekko stukamy dłońmi zwiniętymi w pięści]
Świeci słonko, [gładzimy wewnętrzną stroną dłoni ruchem kolistym]
wieje wietrzyk, [Dmuchamy we włosy dziecka]
pada deszczyk. [z wyczuciem stukamy opuszkami palców w jego plecy]
Czujesz dreszczyk? [leciutko szczypiemy w kark]
Idzie pani: tup, tup, tup,
[Dziecko zwrócone do nas plecami. Na przemian z wyczuciem stukamy w jego plecy opuszkami palców wskazujących]
dziadek z laską: stuk, stuk, stuk,
[delikatnie stukamy zgiętym palcem]
skacze dziecko: hop, hop, hop,
[naśladujemy dłonią skoki, na przemian opierając ją na przegubie i na palcach]
żaba robi długi skok.
[z wyczuciem klepiemy dwie odległe części ciała dziecka np. stopy i głowę]
Wieje wietrzyk: fiu, fiu, fiu,
[dmuchamy w jedno i w drugie ucho dziecka]
kropi deszczyk: puk, puk, puk,
[delikatnie stukamy w jego plecy wszystkimi palcami]
deszcz ze śniegiem: chlup, chlup, chlup,
[Klepiemy dziecko po plecach dłońmi złożonymi w „miseczki”]
a grad w szyby łup, łup, łup.
[lekko stukamy dłońmi zwiniętymi w pięści]
Świeci słonko, [gładzimy wewnętrzną stroną dłoni ruchem kolistym]
wieje wietrzyk, [Dmuchamy we włosy dziecka]
pada deszczyk. [z wyczuciem stukamy opuszkami palców w jego plecy]
Czujesz dreszczyk? [leciutko szczypiemy w kark]
RAK
[Dziecko zwrócone do nas twarzą]
Idzie, idzie rak [Spacerujemy palcami: kciukiem i wskazującym po ręce dziecka]
Czasem naprzód, czasem wspak [odpowiednio zmieniając kierunek ruchu]
Idzie rak nieborak [Spacerujemy jak na początku]
Jak uszczypnie będzie znak [delikatnie i z humorem naśladujemy szczypanie]
PIZZA (zabawa włoska, oprac. M.Bogdanowicz)
[Dziecko leży na brzuchu]
Najpierw sypiemy mąkę [Przebieramy po jego plecach opuszkami palców obu dłoni]
zgarniamy ją [brzegami obu dłoni wykonujemy ruchy zagarniające]
lejemy oliwę [rysujemy palcem falistą linię, począwszy od karku aż do dolnej części pleców]
dodajemy szczyptę soli [lekko je szczypiemy]
no... może dwie, trzy.
Wyrabiamy ciasto [z wyczuciem ugniatamy boki dziecka]
wałkujemy [wodzimy dłońmi zwiniętymi w pięści po jego plecach w górę i w dół]
wygładzamy placek [gładzimy je]
i na wierzchu kładziemy:
pomidory, [delikatnie stukamy dłońmi zwiniętymi w miseczki]
krążki cebuli, [rysujemy koła]
oliwki, [naciskamy palcem w kilku miejscach]
... [dziecko samo wymyśla co dodajemy do pizzy]
posypujemy serem [szybko muskamy dziecko po plecach opuszkami palców obu dłoni]
(parmezanem, mozzarellą)
i... buch! do pieca. [Przykrywamy sobą dziecko i na chwilę pozostajemy w tej pozycji-dopóki dziecko ma na to ochotę]
Wyjmujemy i kroimy: [Kroimy plecy brzegiem dłoni]
dla mamusi, dla tatusia,
dla babci, dla brata
dla Matyldy... a teraz [dziecko wymyśla, dla kogo jeszcze będą kawałki pizzy]
polewamy keczupem, [kreślimy palcem na plecach linię z pętelkami]
i... zjadamy... mniam, mniam, mniam.
[Gdy rodzice bawią się z dzieckiem, w tym momencie następuje zwykle cała gama połączonych z całowaniem dziecka, delikatnym naśladowaniem gryzienia]
MASZYNA DO PISANIA
[Dziecko siedzi zwrócone do nas plecami]
Wkręcamy papier do maszyny [Ostrożnie „przekręcamy” uszka dziecka do przodu]
do pisania.
Wygładzamy kartkę papieru [Gładzimy jego plecy wewnętrzną stroną dłoni]
I piszemy:
„A..., B..., C..., kropka, przecinek” [piszemy palcem: A,B,C, stawiamy dużą kropkę i przecinek]
i... przesuwamy wałek [chwytamy dziecko za głowę, z wyczuciem, lecz stanowczo przechylamy je na bok, tak żeby-cały czas asekurowane przez nas-się przewróciło]
LIST DO BABCI (zabawa czeska, oprac. M.Bogdanowicz)
[Dziecko siedzi zwrócone do nas plecami, masujemy jego plecy- „wygładzamy papier listowy”]
Kochana babciu. [Piszemy palcem na plecach dziecka]
KROPKA. [z wyczuciem naciskamy plecy w jednym miejscu]
Piszę Ci, że [kontynuujemy pisanie]
mamy w domu kotka.
KROPKA. [znów stawiamy kropkę]
Kotek chodzi, [kroczymy palcami]
kotek skacze, [„skaczemy”, opierając dłoń na przemian na przegubie i palcach]
kotek drapie, [delikatnie drapiemy dziecko po plecach]
kotek chrapie. [opieramy na nich głowę i udajemy chrapanie]
Składamy list [krzyżujemy ręce dziecka]
Naklejamy znaczek [dotykamy jego czoła wewnętrzną stroną dłoni]
I zanosimy na pocztę [bierzemy dziecko na ręce i spacerujemy z nim]
PLACEK
Baba placek ugniatała, wyciskała, wałkowała
raz na prawo, raz na lewo
potem trochę w przód i w tył:
żeby placek dobry był.
Cicho... cicho... placek rośnie
w ciepłym piecu u babuni.
A gdy będzie upieczony każdy brzuszek zadowoli.
Baba placek ugniatała, wyciskała, wałkowała
raz na prawo, raz na lewo
potem trochę w przód i w tył:
żeby placek dobry był.
Cicho... cicho... placek rośnie
w ciepłym piecu u babuni.
A gdy będzie upieczony każdy brzuszek zadowoli.
Zabawa - rola i znaczenie
ZABAWA I JEJ ZNACZENIE DLA ROZWOJU DZIECKA
Zabawa jest dominującą formą aktywności dziecka. Ma ona istotny wpływ na rozwój psychomotoryczny, percepcyjny, intelektualny oraz estetyczny przedszkolaka, a nadto daje mu możliwość samodzielnego podejmowania i rozwiązywania różnorodnych zadań.
Poprzez zabawę dziecko poznaje świat, w którym żyje, uczy się rozumieć, dostrzegać różnicę między rzeczywistością a wyobraźnią i fantazją.
Zabawa jest czynnikiem kształtującym sprawności i umiejętności dziecka, takie np. jak sprawności manualne, koordynację wzrokowo-ruchową; umiejętności odróżniania i poznawania kształtów, barw, wielkości przedmiotów itp.
Zabawa ma duże znaczenie dla rozwoju psychicznego i uspołecznienia dzieci. W jej toku kształtują się uczucia społeczne, dzieci przyswajają sobie normy, których następnie przestrzegają. Dzięki zabawie dziecko uczy się współżyć z innymi dziećmi, podporządkowuje się przepisom i zasadom obowiązującym w grupie, rozwija swoje uczucia społeczne.
J. Huizingę wymienia pięć cech odróżniających zabawę od innych form aktywności człowieka:
1. Zabawa jest działaniem swobodnym, podjętym dobrowolnie, z własnej woli
nie pod przymusem, czy na skutek zewnętrznych poleceń.
2. Zabawa jest działaniem bezinteresownym, dokonywana jest dla zadowolenia,
jakie mieści się w samym jej dokonaniu.
3. Zabawa odbywa się w określonym – często fikcyjnym miejscu i czasie,
cechuje ją odrębność i jednocześnie ograniczoność przestrzenno –czasowa.
4. W zabawie występuje element napięcia, oznacza to pojawienie się u
bawiącego silnych emocji, dużego zaangażowania w to co się dzieje,
osobistego stosunku do wykonywanych czynności.
5. Zabawa jest ujęta w normy, rządzą nią pewne reguły, tworzy ona pewien
porządek. Zabawa jest działaniem wykonywanym dla własnej przyjemności, a
opartym na udziale wyobraźni, tworzącej nową rzeczywistość.
Motywem zabawy nie jest osiąganie ważnych lub praktycznych efektów, ani nawet samo działanie, ale doświadczenie pewnych istotnych dla dziecka stron rzeczywistości, których inaczej nie jest ono w stanie przeżyć. Dobra zabawa jest dziecku potrzebna jak jedzenie, odzież, sen. Wywołuje u dziecka radość, a jednocześnie uczy i rozwija.
„Człowiek nie jest w pełni człowiekiem, jeśli się nie bawi” (Schiller)
i o tym należy PAMIĘTAĆ
Literatura:
Getka B., Rola zabawy w Życiu dziecka, [w] Wychowanie w Przedszkolu, nr 3, 1994.
Okoń W., Zabawa, a rzeczywistość, Warszawa 1987.
Szuman S., Rola działania w rozwoju umysłowym małego dziecka, Wrocław 1995.
Żebrowska M., Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży.
Zdjęcie:
Subskrybuj:
Posty (Atom)